(5 votes, average: 5,00 out of 5)
Loading...…
Bu vapuru kaçırırsam beni belki de cinnet basar,
Belki kanser olurum bu yıl sınıfta kalırsam.
Nöbette uyursam eğer kitaplarımı yakarlar,
Etimde şirpençe çıkar, eğer bu kızı alamazsam.
Bu işi bitiremezsem şehirden beni kovarlar.
İzin kağıdım yanar eğer konuşacak olursam.
Bu senet bankalar kapanmadan
Ruhumun rengini kapatmayacak olursa,
Ölür kıyıya düşen çocuk.
…
İSMET ÖZEL
Bir yasak, bir kural, ne zaman konur ortaya, ya da bir kanun? İnsanın hatasını engellemeye çaba mıdır tüm bu serzenişler? İnsan olmak hata yapmaya en büyük sebep değil miydi oysa? Yaşayarak tecrübe ediyoruz her birimiz. Hatta onlar bizim insan olmak için adımlar attığımız şu dünyada, hızlanmamızı sağlayan etkenlerden belki de en önemlileridir. Kimi hatalar da vardır ki bir bakarsın ayna tutmuş sana. Yüzleşmişsin benliğinle. Ya da görmezden gelip kaçıvermişsin, en kolayı da odur ya. Kendini kandırmak, görmezden gelmek, öyle değilmiş gibi davranmak… Ama nereye kadar?
Kendine söylemesen de bir bakmışsın bir başkası sana fısıldamış. Ama ne o ne de bir başkası. En çok zaman gösteriyor sana, en çok o çarpıyor yüzüne hatalarını. Keşke diyorsun belki ama anlamsız. En çok canını acıtan da olsa senden işte o da. “Yanlışa dönmemiş hatalar” diyorum kendimce, onlar affedilir. Tekrar etmediyse o hata ne kendine ne de bir başkasına değildir kötülüğün. Ama bile bile devam ediyorsa eğer, kim olsa karşındaki bir şeyler koparıveriyor senden. Sadakatinden, umudundan belki de sevginden… Ama en çok güvenin! İşte ondan gitti mi bir şeyler, bir vakit sonra gelip sana haykırsa da yanlışını, bir şekilde hep hatırlayacağın anlar olacağını bilirsin günün sonunda. Ona affettim desen bile insansın işte. Ne kadar saklayabilirsin kendinden? Onun için hata yapmaktan değil yanlışa düşmekten çekin. Etrafındakiler “insan” olma yolunda adım atan bireyler ise eğer, seni o yanlışa dönmemiş olan hatalarınla kabul edeceklerdir. Çünkü hata yapa yapa öğretiyor hayat sana ama onu sürekli hale getirdiysen, işte onu kabullenebilecek olan pek az insan olacaktır etrafında. Ama hatalarıyla yaşayıp yüzleşebilenlerden olabilir isek belki de zarif bir şairin dediği gibi : “İnsanlığımıza bir şey getirirdi yalnızlarla.”.
Artık başucum dinlendirir bir şamdanın süsünü…
Söyle ey Göksu akşamı, Hafız Burhan, ölüm ne zaman?.. Göksu SAMAR yazıların çok hoş tebrikler.