(No Ratings Yet)
Loading....Yalnızlık
Yalnızlığımı, kendimle başbaşa yaşıyorum. Bazen soluksuz kalıyor durumuma anlam veremiyorum. Dipsiz bir kuyunun bir kısmını kat etmiştim. Fakat ne işime yarardı? Teorik olarak dipsiz olduğundan bir kısmını tamamlayınca geriye yine dipsiz bir kuyu kalıyor, karanlığın içine gömülüyordum. Ama içimde bitmek tükenmek bilmeyen bir kıvılcım da yok değildi. Belki de sonsuz karanlığa katlanmamı sağlayan bu idi. Garip bir durumdu bu. Hem şikayet edip hem de aynı yolda devam etmek çelişki değil miydi?
Acaba bunu yaparak kendime zarar mı veriyordum. Çevremdeki insanlar hallerinden memnun –veya memnun gözüken- varlıklardı. Bu kadar insan yanlış düşünüyor olmaz. Bunun bir sebebi olmalı. Tek doğruyu düşünen ben olamazdım. Farkındalık idi belki de insanı bu tuzağa düşüren. Farkında olmama tuzağını aşıp, başka bir tuzağa mı düşüyordu insan? Her çözüm yeni bir sorunun doğurur imiş. Bu da onlardan biri olmalı. Akıl yürütüp bu yolu aşmak mümkün olmalı. Duygular ise sadece çaresiz kalındığında devreye girmeli, başka çözüm yolu kalmadığından. O ışığı aramalı insan. Bir gün bulurum diye…
.Ali Cevdet
